"OPERAYA MARAQ AZALIB"

Hər za­man oxu­duğum əsər­lər­də elə həy­a­tın özündə də be­lə bir mə­qam­la ras­tla­şı­ram. Dey­ir­lər ki, hər kəs öz pe­şə­si­nin in­sa­nı olur. Çünki il­lər boyu in­san pe­şə­si ilə iç-içə ya­şayır və­ xa­siyyə­ti də pe­şə­si, sə­nə­ti ki­mi olur. Elə müsa­hi­bim xalq ar­ti­s­ti, pro­fes­sor, "Şöh­rət" və "Şə­rəf" or­den­li Xu­ra­man Qa­sı­mo­va da sə­nə­ti­nin ver­diyi və da­xi­lin­də­ki kübar­lıq, əsil­za­də­lik, ziy­a­lı­lıq­la mə­ni bir da­ha va­leh et­di. Əs­lin­də, söh­bət mə­ka­nı­mız Ba­kı Mu­si­qi Aka­de­miy­a­sı­nın di­var­la­rı da bu də­fə, bu müsa­hib­lə bir baş­qa görünürdü.

- Sə­nət adam­la­rı icti­mai şəx­slər­dir, in­san­lar on­la­rı səh­nə ilə ya­na­şı, mət­bu­at­da da tez-tez gör­məyə alı­şıb­lar. Bəs, si­zin mət­bu­at­dan uzaq gəz­məy­i­ni­zin sə­bə­bi nə­dir?

- Ək­si­nə, heç vaxt kütlə­vi in­for­ma­siya va­si­tə­lə­rin­dən kə­nar gəz­mə­mi­şəm. Sa­dəcə, is­tər mən, is­tər­sə də bacım Fi­dan xa­nım gənc yaş­la­rı­mız­dan, bu sə­nət­də ol­duğu­muz vax­tlar­dan özümüzü tə­q­dim et­məyə alış­ma­mı­şıq. Əg­ər eh­tiy­ac olub­sa, bi­zi ve­ri­liş­lə­rə də­vət edib­lər, müsa­hi­bə­lər apa­rıb­lar, be­ləcə də ta­ma­şa­çı­lar və oxucu­lar da bi­zi görüb, ta­nıyıb . La­kin onu açıq dey­im ki, bə­zən elə efir­lər, ve­ri­liş­lər var ki, də­vət et­sə­lər də tək­li­fi qə­bul et­mi­rik. İs­təy­i­rik ki, jur­na­list­lər bi­zə ye­ni - tər­biy­ə­vi, ma­a­ri­f­­lən­di­rici, ma­raq­lı möv­zu­lar ət­ra­fın­da söh­bət­lər üçün müraci­ət et­sin­lər və məm­nu­niyyət­lə bu möv­zu­lar haq­qın­da da­nı­şaq. Əg­ər kon­ser­t­lə­ri­mi­zin efir­lər­də gec-gec ve­ril­mə­si ilə bağlı da ma­raq­lan­sa­nız, bu su­a­lı bə­zi te­le­vi­ziya şir­kət­lə­ri­nin rəh­bər­lə­ri­nə ver­sə­niz da­ha yax­şı olar. Çünki bi­zim ki­fay­ət qə­dər mu­si­qi ma­te­ri­a­lı­mız, haq­qı­mız­da çə­ki­lən ve­ri­liş­lər olub ki, düşünürəm ta­ma­şa­çı­lar üçün ma­raq­lı olar.

- Müsa­hi­bə­lə­ri­niz­dən bi­rin­də de­miş­di­niz ki, ən böyük ar­zu­nuz ope­ra ifa­çı­lığı mək­tə­bi və ya mər­kə­zi ya­rat­ma­q­dır. Bu yön­də han­sı­sa ad­dım­lar at­mı­sı­nız­mı, ar­zu­nu­zun ya­xın il­lər­də həy­a­ta ke­ç­mə­si nə də­rəcə­də re­al­dır?

- Əl­bət­tə, bu is­ti­qa­mət­də mü­əy­yən ad­dım­lar at­mı­şıq. Ni­zam­na­mə ha­­zır­layıb, Mə­də­niyyət və Tu­rizm Na­­zir­liy­i­nə, Na­zir­lər Ka­bi­ne­ti­nə mü­raci­ət­lə tə­q­dim et­mi­şik. Am­ma hə­lə ki, bir nə­ticə əl­də edə bil­mə­mi­şik. Uzun il­lər­dir ki, bu mə­sə­lə açıq şə­kil­də qa­lıb. Bu, təkcə, bi­zim ar­zu­muz dey­il­dir.

Çox gö­zəl xa­tır­layı­ram ki, bacım­la bi­rgə 1994-cü il­dən 1997-ci ilə ki­mi Türkiy­ə­də ça­lış­dıq və ora­da çox is­te­dad­lı tə­lə­bə­lər­ ye­tiş­dir­dik. Bax­may­a­raq ki, Türkiyə bi­zim üçün bir çox ba­xım­dan ya­xın öl­kə­dir, biz Azər­baycan üçün çox da­rı­xır­dıq, və ona gö­rə də hər il Ba­kı­da ye­ni pro­qram­lar əsa­sın­da so­lo kon­ser­t­lər­lə çı­xış edər­dik. De­mək olar ki, hə­min kon­ser­t­lə­rin ək­sə­riyyə­tin­də ulu ön­dər şəx­sən özü və ai­lə üzvlə­ri iş­ti­rak edər­di­lər və bu, bi­zi da­ha da ruh­lan­dı­rır­dı. Be­lə kon­ser­t­lər­dən bi­rin­də Hey­dər Əliy­ev pro­qram­dan so­nra səh­nə ar­xa­sı­na gə­lə­rək bi­zi tə­b­rik edə­rək, de­di ki, si­zin Türkiy­ə­də­ki fə­a­liyyə­ti­niz ha­q­da yax­şı mə­lu­ma­tım var, böyük iş­lər görmüsünüz: "La­kin siz mə­nə bu­ra­da da çox la­zım­sı­nız. Ope­ra sə­nə­tin­də bir boş­luq ya­ra­nıb. Onun bər­pa­sı və in­ki­şa­fı üçün gənclə­rin si­zə böyük eh­tiy­acı var. İs­təy­i­rəm ki, və­tə­nə dö­nə­si­niz və bur­da ye­ni is­te­dad­lı ifa­çı­lar ye­tiş­di­rə­si­niz və ey­ni za­man­da öz sə­nə­ti­ni­zi də da­vam et­di­rə­si­niz". Be­lə­lik­lə, 1997-ci il­də hə­min il­dən ulu ön­də­rin tö­v­siy­ə­si ilə Azər­bayca­na döndük, bax­ma­ray­aq ki, hə­min döv­rdə Türkiy­ə­nin cümhur­baş­ka­nı Süley­man Də­mi­rəl də bi­zə çox böyük eh­ti­ram­la ya­na­şır və bi­zə Atatürkün qız­la­rı adı­nı ver­miş­dir. Yə­ni o vaxtda be­lə düşünülmüşdü ki, biz bu­ra­da vo­kal mək­tə­bi ya­ra­dacağıq. Am­ma in­di dövr, cə­miyyət, za­man da dəy­i­şib. Ta­ma­mi­lə ba­zar iq­ti­sa­diyya­tı­na ke­ç­mi­şik. Mə­də­niyyət­də də, siy­a­sət­də də böyük na­iliyyət­lə­ri­miz var. Am­ma üstündən 15 il­dən ar­tıq ke­ç­mə­si­nə bax­may­a­raq, bi­zim hə­lə də sırf vo­kal sə­nə­ti mək­tə­bi­miz yox­dur.

- Nə üçün, məhz, ay­rıca mək­təb ol­ma­lı­dır? Siz on­suz da dərs dey­ir­si­niz və sə­nə­ti­ni­zin özü bir mək­tə­b­dir. Ümu­miyyət­lə, Azər­baycan ope­ra ifa­çı­lığı­nın gə­ləcəy­i­ni necə gö­rürsünüz?

Bi­lir­si­niz, vo­kal­çı ye­tiş­dir­mək bircə ka­fe­d­ra ilə ye­kun­la­şan bir pro­ses dey­il. Mə­sə­lən, bi­zim elə abi­tu­riy­en­t­lə­ri­miz olur ki, is­te­da­dı­na söz ola bil­məz, am­ma ümu­mi test im­ta­han­la­rın­dan kə­sil­diyi üçün aka­de­miy­a­da təh­sil ala bil­mir. Am­ma bi­zim öz vo­kal mək­tə­bi­miz, aka­de­miy­a­mız ol­say­dı bu işi ta­mam baş­qa struk­tur üzə­rin­də qu­rar­dıq. La­kin biz­də be­lə im­kan ol­ma­dığı­na gö­rə, bi­zim kadr­larımız Azərbaycandan kə­nar­da ödə­niş­li əsas­lar­la təh­sil al­mağa ge­dir­lər. Mə­sə­lən, İta­liy­a­da təh­sil alan tə­lə­bə­lə­ri­miz var ki, oraya oxu­mağa ge­dən­də on­lar­dan test im­ta­ha­nı tə­ləb et­mir­lər. Yal­nız qa­bil­liyyət im­ta­han­la­rı ve­rə­rək qə­bul olu­nur­lar. Və ancaq bu is­ti­qa­mət­də dərs ke­çir­lər.

Bu sə­nət elə bir sə­nət­dir ki, dörd il ba­ka­lavr sə­viyyə­si ye­tər­li dey­il. Bir ne­çə il bun­dan öncə so­lo oxu­ma fakültə­si­nin ma­g­i­s­t­ra­tu­raya qə­bul sayı­nın aşağı sa­lın­ma­sı da bu işə mən­fi tə­sir gö­s­tər­di .Da­hi  E.Ka­ru­za­dan yax­şı vo­kal ifa­çı­sı ol­maq üçün nə et­mək la­zım ol­duğu­nu so­ru­şan­da o  de­miş­dir: "Bu­nun üçün in­san iki həy­at ya­şa­ma­lı­dır. Bi­rinci həy­a­tı in­san gə­rək da­i­ma öy­rən­sin, ikinci həy­a­tı isə fə­a­liyyə­ti ilə mə­şğ­ul ol­sun, yə­ni oxu­sun". Bu, o de­mək­dir ki, yax­şı oxu­maq üçün bir həy­at be­lə bəs elə­mir. İn­di fi­kir ve­rin öy­rə­nil­mə­si­nə bir ömür be­lə çat­may­an bir pe­şəyə dörd il­də sa­hib ol­maq olar­mı?

Mən is­tə­mə­rəm ki, bi­zim xal­qa kə­nar­dan təh­sil­siz bir xalq ki­mi bax­sın­lar, yan­lış qiy­mət­lən­dir­sin­lər. Axı, bu xal­qın, böyük Üzey­ir Hacı­bəy­o­vu, Xan Şu­şin­ski­si, Bülbülü, Qa­ra Qa­ray­e­vi, Fi­k­rət Əmi­ro­vu, Rə­şid Beh­bu­do­vu olub. On­la­rın qur­duq­la­rı mək­təb da­vam et­mə­li­dir. Ona gö­rə də bu­ra­dayıq. Də­fə­lər­lə bir çox döv­lət­lər­dən tək­li­f­lər gəl­sə də, biz öz və­tə­ni­mi­zi tərk et­mə­mi­şik. Ulu ön­də­ri­mi­zin tö­v­siy­ə­si­ni nə­zə­rə ala­raq ça­lı­şı­rıq ki, öz xal­qı­mı­zın gənclə­ri­nə nə­lə­ri­sə öy­rə­dək. Bə­zən bi­zim haq­qı­mız­da dey­ir­lər ki, ma­dam, be­lə gö­zəl ifa­çı­dır­lar, niyə xa­ricdə yox, bu­ra­da ya­şayır­lar? İn­di on­la­ra de­mək is­təy­i­rəm ki, və­tə­ni­mizi tərk et­mə­mi­şik deyə bi­zi qı­na­maq­mı la­zım­dır? Bu su­a­la xal­qım ca­vab ver­sin. Axı, ya­şa­maq mə­ka­nı­nı in­san özü se­çir. Biz ha­ra­da ol­mu­şuq­sa, Və­tə­ni­mi­zi düşünmüşük, bu­ra­da ya­şa­mağı üstün tut­mu­şuq.

- Bil­diy­i­mə gö­rə, öl­kə­mi­zi dünya sə­viyyə­sin­də təm­sil edən və xa­ricdə təh­sil ve­rən tə­lə­bə­lə­ri­niz də var.

- Bə­li, be­lə tə­lə­bə­lə­ri­miz az de- y­il. Qeyd et­mək is­təy­i­rəm ki, heç vaxt tə­lə­bə­lə­ri­min adı ilə özümə rek­lam qa­zan­maq is­tə­mə­mi­şəm. İy­ir­mi il­dir ki, Ba­kı Mu­si­qi Aka­de­miy­a­sı­nın so­lo-oxu­ma, ka­fe­d­ra müdi­ri və­zi­fə­si­ni da­şıyı­ram. İşim böyük mə­su­liyyət tə­ləb edir. Ka­fe­d­ra­da da­i­ma mə­nim ya­nım­da olan ya­xın sir­da­şım, məs­lə­hət­çim, də­s­təy­im bacım Fi­dan xa­nım və dəy­ər­li pe­da­qoq həm­kar­la­rım ça­lı­şır. Bu gün ar­tıq açıq deyə bi­lə­rəm ki, bi­zim elə tə­lə­bə­lə­ri­miz var ki, səs­lə­ri çox-çox uzaq­lar­dan Av­ro­pa, Ru­siya, Türkiyə, İta­liya, Al­ma­niy­a­dan gə­lir. Tə­lə­bə­lə­ri­mi­zin əsl uğu­ru bi­zim ha­mı­mı­zı çox se­vin­di­rir. On­la­rın ya­ra­dıcı­lığı və hər ye­ni qə­lə­bə­si ilə ma­raq­la­nı­rıq. Yax­şı olar­dı ki, on­lar da unut­ma­sın­lar ki, ilk növ­bə­də, han­sı tə­d­ris ocağın­da təh­sil alıb­lar, ki­min mək­tə­bi­nin da­va­m­çı­la­rı­dır­lar. Bu ocaq da­hi Üzey­ir bəy­in ocağı­dır.

Bu gün mən qürur­la qeyd edi­rəm ki, Azər­baycan­da təh­sil al­mı­şam, bu mu­si­qi ocağı­nın mə­zu­nuy­am və bu gü­nə­dək ye­g­a­nə ifa­çıy­am ki, dünya­da ən nüfuz­lu Çay­kov­ski adı­na Bey­nəl­xalq müsa­bi­qə­nin la­u­re­a­tıy­am. Bi­lir­si­niz, bu za­ma­na­dək be­lə bir gənc ifa­çı yox­dur ki, hə­min qə­lə­bəyə na­il ol­sun. Am­ma mən də Fi­dan xa­nım­ da is­təy­ə­rik ki,be­lə tə­lə­bə­lə­ri­miz çox ol­sun və bu­nun üçün də on­la­ra əli­miz­dən gə­lən kö­məyi gö­s­tər­mək­dəy­ik.

- Sə­nət yo­lu­nuz çox­mu əziyyət­li olub? Pa­xıl­lıq­la, qıs­qanclıq­la, ma­ne­ə­lər­lə çox­mu ras­tlaş­mı­sı­nız və bun­lar ya­ra­dıcı karye­ra­nı­za han­sı­sa bir tə­si­ri olub­mu?

-           Əl­bət­tə, olub. Elə bir sə­nət­çi yox­dur ki, onun qar­şı­sı­na be­lə mə­qam­lar çıx­ma­sın. Bi­zim gənc yaş­la­rı­mız­dan da­vam­lı şə­kil­də gə­lən uğur­la­rı­mız ki­min­sə xo­şu­na gəl­mə­diyi za­man­lar olub. O in­san­lar ki, bi­zim uğur­la­rı­mı­zı, müvəf­fə­qiyyət­lə­ri­mi­zi bə­zi pa­xıl in­san­lar, mə­də­niyyət mə­mur­la­rı qə­bul edə bil­mir­di­lər, am­ma müda­xi­ləyə sə­la­hiyyət­lə­ri ça­tır­dı və bu­nu edir­di­lər. La­kin biz sə­nə­ti­miz­lə mə­şğ­ul ola­raq, on­la­rın ca­vab­la­rı­nı ve­rir­dik. Sə­nə­ti­miz­lə bağlı müba­ri­zə­ni se­vən in­san­la­rıq.Su­s­maq qa­lib ol­ma­maq, məğlub ol­maq de­mək dey­il. Şükür Al­la­ha ki, bu gün va­ram, ya­şayı­ram, öz işim­lə mə­şğ­u­lam. Am­ma əg­ər mən bu gün səh­nə­də dey­i­ləm­sə, bu o de­mək dey­il ki, mən sə­nə­ti­mi at­mı­şam. Məncə, az görünsək, qiy­mət da­ha da ar­tar. Am­ma bir şeyi də qeyd edim ki, bi­zi qal­ma­qal­la­ra cəlb et­mək is­təy­ən­lər də olub. La­kin biz bu­na heç bir za­man get­mə­mi­şik. Əg­ər bu gü­nə ki­mi sə­nə­ti­miz­lə min­lərcə pə­rə­s­tiş­kar qa­za­nıb, se­vi­lə bil­mi­şik­sə, de­mək, işi­mi­zi bu şə­kil­də da­vam et­mə­liy­ik.

- Müa­sir Azər­baycan bə­s­tə­kar­la­rı ope­ra ya­zır­lar­mı? Ya­zır­lar­sa, niyə ge­niş ta­nın­mır? On­lar­dan han­sı­la­rı­nı­sa ifa et­mi­si­niz­mi?

- Ope­ra əsə­ri ya­rat­maq asan iş dey­il, çox böyük mə­su­liyyət, sa­vad, qa­bil­liy­ət və baca­rıq tə­ləb edir. Ope­ra sə­nə­ti özü çox mürək­kəb sə­nət­dir. Bə­s­tə­kar­lıq xüsu­si bir ve­rg­i­dir. Onu qeyd edim ki, ope­ra əsə­ri ya­ra­dan in­san vo­kal sə­nə­ti­ni də yax­şı bil­mə­li­dir. Mən te­a­t­ra gə­lən­dən bi­zim müa­sir bə­s­tə­kar­la­rın ope­ra­la­rın­da baş rol­la­rı ifa et­mi­şəm. Mə­sə­lən, Məm­məd Qu­liy­ev "Al­dan­mış ul­duz­lar" ope­ra­sın­da Səl­ma, Ca­ha­ng­ir Ca­ha­ng­i­ro­vun "Xa­nən­də­nin ta­leyi" ope­ra­sın­da Xa­nım, son də­fə isə 2002-ci il­də Va­sif Adı­g­ö­zə­lo­vun "Na­tə­van" ope­ra­sın­da Xur­şid­ba­nu Na­tə­van ro­lu­nu ifa et­mi­şəm. Son za­man­lar­da ope­ra səh­nə­miz­də bə­s­tə­kar Fi­rə­ng­iz Əli­za­də­nin "İn­ti­zar" ope­ra­sı səs­lə­nib. Hə­min il­dən so­nra ye­ni ope­ra­lar, de­mək olar ki, yox də­rəcə­sin­də­dir və bu da o de­mək­dir ki, biz­də bu sa­hə­də süstlük var. Am­ma xa­ricdə ye­ni­lər var və ifa olu­nur. Biz­də ye­ni­lər, de­mək olar ki, yox də­rəcə­sin­də­dir. Ope­ra yaz­mağın çə­tin ol­duğu­nu ba­şa düşürəm, am­ma acı­nacaq­lı­sı odur ki, biz­də heç uşaq mah­nı­la­rı da ya­zıl­mır. Məcbu­riyyət­dən uşaq­la­rı­mı­za da se­vgi mah­nı­la­rı oxut­du­ru­ruq.

- Nə­dən­sə, kə­nar­dan elə gör­ü­nür ki, san­ki, So­vet il­lə­rin­də Azər­baycan­da ope­ra sə­nə­ti da­ha po­pulyar idi. Əg­ər bu, doğru­dan da, be­lə­dir­sə, on­da sə­bəb­lə­ri nə­dir?

- Hə­qi­qə­tən, be­lə­dir. Ma­raq sə­viyyə­si aşağı enib. Bu mə­sə­lə mə­ni də na­ra­hat edir. La­kin mə­ni məcbur et­məy­in ki, bi­zim Azər­baycan Ope­ra və Ba­let Te­a­t­rı­nın fə­a­liyyə­ti ba­rə­də da­nı­şım. Mən bu möv­zu ba­rə­də da­nış­maq is­tə­mi­rəm. Çünki bi­zim sə­mi­mi de­dik­lə­ri­mi­zi, fi­kir­lə­ri­mi­zi, bə­zi­lə­ri hə­mən dəy­i­şir, qə­s­dən yan­lış tə­q­­dim edir­lər. Am­ma Av­ro­pa­da mən bu ma­rağın azal­ma­sı­nı müşa­hi­də et­mi­rəm.

- De­mək olar­ ki, Azər­baycan­da ope­ra təb­liği­nin sə­viyyə­si aşağı­dır?

- Son dövrlər­də Azər­baycan­da ope­ra ifa­çı­lığı sə­viyyə­si də qa­ne­e­dici dey­il. Ən əsa­sı da biz­də ope­ra sə­nə­ti­ni bi­lən re­jis­sor­lar ta­ma­mi­lə yox sə­viyyə­sin­də­dir. Bu əsas və böyük mə­sə­lə­dir. Son za­man­lar ye­ni ta­ma­şa­la­ra da xa­ricdən re­jis­sor­lar də­vət olu­nur. On­lar isə bi­zim mə­də­niyyə­ti­mi­zi ye­tə­rincə bil­mir­lər. Mə­sə­lən, rus bə­s­tə­ka­rı Qley­er Şöv­kət Məm­mə­do­va üçün "Şah­sə­nəm" ope­ra­sı­nı ya­zan­da nə­in­ki Azər­bayca­nın, eləcə də bütün Şərq dünya­sı­nın mu­si­qi ta­ri­xi­ni öy­rə­nib araş­dır­mış­dı. İn­di, gö­rək, ye­ni də­vət olu­nan re­jis­sor­lar bi­zim mu­si­qi ta­ri­xi­mi­zi nə də­rəcə­də yax­şı ta­nıyıb, se­çə bi­lir­lər? Mən və Fi­dan xa­nım xey­li vaxtdır ki, bi­zim Ope­ra və Ba­let Te­a­t­rı­na get­mi­rik. Əl­bət­tə, bu­nun sə­bə­bi var. Bu­na bax­may­a­raq, ora­da olan bütün ye­ni ya­ra­dıcı pro­ses­lər­dən xə­bər­da­rıq. Ope­ra bölümündə ça­lı­şan­la­rın ək­sə­riyyə­ti ka­fe­d­ra­mı­zın ye­tir­mə­lə­ri­dir.

- Dünya­nın bir çox öl­kə­lə­rin­də ol­muş sə­nət­kar ki­mi deyə bi­lər­si­niz­mi ki, bu gün qu­ru­lu­şu­na və ifa sə­viyyə­si­nə gö­rə dünya miqya­sın­da se­vi­lən ta­ma­şa­lar­la müqay­i­sə olu­na bi­ləcək ope­ra­mız var?

- Son il­lər bircə "Ley­li və Məcnun"u mi­sal ola­raq gö­s­tə­rə bi­lə­rəm. Am­ma bu bi­zim muğam üslu­bun­da ha­zır­lan­mış ope­ra­mız­dır. Ona gö­rə də xa­ricdə ma­raq­la qar­şı­la­nır. Ümu­miyyət­lə, muğam mək­tə­bi Av­ro­pa üçün ma­raq­lı­dır. Hey­dər Əliy­ev Fon­du­nun və xüsu­si­lə də onun pre­zi­den­ti Meh­ri­ban xa­nım Əliy­e­va­nın muğa­ma olan qayğı­sı və diq­qə­ti nə­ticə­sin­də muğam ye­ni ma­raq­la qar­şı­la­nır. Av­ro­pa mu­si­qi­si üslu­bun­da və bi­zim qu­ru­luş­da olan elə bir ope­ra ta­ma­şa­sı ol­duğu­nu zənn et­mi­rəm. Ay­rı-ay­rı ifa­çı­lar, so­list­lər bi­li­rəm ki, xa­rici öl­kə­lər­də çı­xış edir­lər, la­kin bütövlükdə bu­ra­da qu­rul­muş ta­ma­şa, mil­li yox, məhz klas­sik xa­rici ope­ra ta­ma­şa­sın­dan söz ge­dir­sə, o sə­viyyə­də inan­mı­ram. Kaş ki, ol­sun!

- Nar­koz al­tın­da olan­da be­lə öz sə­nə­ti­ni sev­mək, onun­la ya­şa­mağa ça­lış­maq üçün necə sə­nət­kar ol­maq la­zım­dır? Gənc sə­nət adam­la­rı­na məs­lə­hə­ti­niz nə olar­dı?

 - Doğru­dan da, hər iki­miz be­lə mə­qam­la­rı ya­şa­mı­şıq. Xa­tır­layı­ram, Ame­ri­ka­da olar­kən mən və Fi­dan xa­nım əmə­liyyat ke­çir­miş­dik. Hər in­sa­nın həy­a­tın­da be­lə göz­lə­nil­məz ha­di­sə­lər ola bi­lər. La­kin ma­raq­lı­sı odur ki, hər iki­miz ay­rı­lı­q­da nar­koz tə­si­ri al­tın­da olar­kən oxuy­ur­duq. Hə­kim­lər çox tə­əccüblən­miş­di­lər və di­g­ər tə­rəf­dən isə zövq al­dıq­la­rı­nı söy­lə­di­lər. Yal­nız be­lə qey­ri-adi hal­lar­da bəl­li olur ki, hə­qi­qə­tən, əsl sə­nət­kar dünyaya bir sə­nət­kar ola­raq gəl­mə­li­dir. Əg­ər be­lə­lə­ri olur­sa, on­la­rı xalq da se­vəcək, rəh­bər­lik də qiy­mət ve­rə­cək və qo­ruy­acaq! Biz həy­a­tı­mız­dan çox məm­nu­nuq, sə­nə­ti­mi­zə hə­mi­şə sa­diq ol­mu­şuq. Dünya görmü­şük, Azər­bayca­nın mə­də­niyyə­ti­nin, incə­sə­nə­ti­nin yüksək təb­liğ edil­mə­si­nə ça­lış­mı­şıq. Bəl­kə, ona gö­rə də öl­kə rəh­bər­liy­in­dən uzun il­lər boyu qayğı və rəğbət görürük. Ulu ön­də­ri­miz Hey­dər Əliy­ev za­ma­nın­da sə­nə­ti­mi­zi yüksək qiy­mət­lən­di­rib. Bi­zə qayğı, hör­mət gö­s­tə­rib. Pre­zi­den­ti­miz İl­ham Əliy­ev və onun xa­nı­mı Meh­ri­ban Əliy­e­va da mə­də­niyyət təm­sil­çi­lə­ri­nə xüsu­si rəğbət bəs­ləy­ib, də­s­tək olur­lar. Bu ya­xın­lar­da hər iki­miz "Şə­rəf" or­de­ni­nə lay­iq görülmüşük. Gənc ifa­çı­lar nəs­li­nə məs­lə­hə­tim odur ki, öz sə­nət­lə­ri­ni se­və­rək in­ki­şa­f­la­rı üzə­rin­də ça­lış­sın­lar, təh­sil al­sın­lar, za­man­la­rı­nı bo­şu­na sərf et­mə­sin­lər, da­ha çox sə­nət­lə­ri­ni düşünsünlər, po­pulyar­lıq da­lınca qa­ç­ma­sın­lar. Za­ma­nı gə­lən­də zəh­mət­lə­ri bəh­rə­si­ni ve­rəcək.